Makelaarskosten in vergelijking: zo besparen beleggers echt!

De kostenstructuur bij het handelen in effecten speelt een centrale rol voor beleggers. Depotbeheerkosten en orderkosten behoren tot de doorslaggevende factoren bij het vergelijken van makelaars. Vooral neobrokers zien vaak af van portefeuillebeheerkosten, wat ze voor veel beleggers aantrekkelijk maakt. Er zijn echter aanzienlijke verschillen in orderkosten tussen verschillende makelaars.

Makelaars gebruiken verschillende modellen voor kostenberekening, waaronder het klassieke commissiemodel en het forfaitaire model. Lagere kosten zijn cruciaal om het rendement voor beleggers te verhogen. Een vaak over het hoofd gezien aspect is de spread, het verschil tussen de bied- en laatprijzen, die varieert afhankelijk van de makelaar en het handelstype, vooral in derivaten en forex. Kosten voor handelsplatforms en kosten van derden kunnen ook de kosten opdrijven, terwijl sommige makelaars deze kosten voor bepaalde orders dekken.

Kosten en vergoedingen in detail

Voor open posities kunnen nachtvergoedingen in rekening worden gebracht, waarvan het bedrag is gebaseerd op referentierentetarieven zoals EURIBOR of LIBOR. Ook de beheerkosten (TER) voor ETF’s en actief beheerde fondsen, die niet naar de broker vloeien, verdienen bijzondere aandacht. Er kunnen ook kosten in rekening worden gebracht voor aanvullende orderfuncties, zoals stop loss of trailing stop loss, evenals inactiviteitskosten voor lage handelsvolumes. Bij het kiezen van een makelaar moeten beleggers ervoor zorgen dat ze de prijslijst zorgvuldig bestuderen om verborgen kosten te vermijden.

Een ander belangrijk punt is het begrijpen van de ‘kostenratio’, die de jaarlijkse vergoeding beschrijft die een beleggingsmaatschappij in rekening brengt om de beheer- en bedrijfskosten te dekken. Het minimaliseren van de kostenratio is cruciaal voor het maximaliseren van het beleggingsrendement. Deze vergoedingen worden uitgedrukt als een percentage van het fondsvermogen en worden in mindering gebracht op de inkomsten voordat ze aan de aandeelhouders worden uitgekeerd.

• Ein Beispiel: Ein Fonds mit einer Expense Ratio von 1% und einer Rendite von 10% führt zu einer Netto-Rendite von 9%.
• Für Investoren ist es wichtig, die Fondsoptionen zu vergleichen und das Fondsprospektrum auf Expense Ratios und andere Gebühren zu prüfen.
• Kleine Unterschiede in den Expense Ratios können über längere Zeiträume zu signifikanten Differenzen in den Anlagerenditen führen.

In 2020 bedroeg de gemiddelde kostenratio voor aandelenfondsen 0,44%, terwijl deze voor ETF's 0,19% bedroeg. Actief beheerde fondsen hebben doorgaans hogere kostenratio's vanwege hun exploitatiekosten, maar presteren vaak slechter dan passief beheerde fondsen. Zo hebben aanbieders als Vanguard, Fidelity en BlackRock erkenning gekregen voor hun lage tarieven, terwijl handelsapps en lokale banken worden ontmoedigd vanwege hogere tarieven.

Uit een vergelijking van de kosten blijkt dat een kostenratio van 1% versus 0,5% over 20 jaar op een investering van €10.000 een verschil van €9.835 aan rendement kan maken. Ten slotte moeten beleggers ook letten op de vraag of er verborgen kosten zijn, zoals verkoopkosten, uitstapkosten en belastingen, die zorgvuldig moeten worden onderzocht in het prospectus van het fonds.