Σε έναν οίκο ευγηρίας στα 31: Πώς η Λιζ βρήκε μια νέα ζωή με συνταξιούχους

Σε έναν οίκο ευγηρίας στα 31: Πώς η Λιζ βρήκε μια νέα ζωή με συνταξιούχους

Σε μια αξιοσημείωτη κίνηση, η 31χρονη Liz W. αποφάσισε να μετακομίσει σε οίκο ευγηρίας στη Νάπολη της Φλόριντα, μετά από χωρισμό και λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Η Λιζ, η οποία ζούσε στο παρελθόν στη Φιλαδέλφεια, έψαχνε για ένα νέο διαμέρισμα όταν έληξε η μίσθωση. Η απόφασή της επηρεάστηκε και από το γεγονός ότι οι γονείς της μένουν στον οίκο ευγηρίας, κάτι που την έκανε ακόμα πιο εύκολη τη μετακόμιση. Με φόντο την ιστορία της, η διοίκηση του συγκροτήματος συνταξιοδότησης της χορήγησε εξαίρεση παρά την ηλικία της, καθώς η ελάχιστη ηλικία για τους κατοίκους είναι συνήθως τα 55 έτη. Η Λιζ νοικιάζει τώρα ένα ευρύχωρο διαμέρισμα με δύο υπνοδωμάτια και μπάνια για περίπου 2.000 δολάρια το μήνα. Η [Focus] αναφέρει ότι απολαμβάνει τη συντροφιά με τους μεγαλύτερους γείτονές της και τους περιγράφει ως εξυπηρετικούς και φιλικούς.

Η Liz W. ζει σε ένα περιβάλλον που προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα, αλλά συνοδεύεται από κανόνες. Για παράδειγμα, οι απαιτήσεις αναφοράς για τους επισκέπτες που διανυκτερεύουν, η απαγόρευση του γυαλιού στον χώρο της πισίνας και οι ειδικοί κανονισμοί για τη χρήση του πλυντηρίου αποτελούν μέρος των κανόνων του κοινού σπιτιού. Ωστόσο, η Λιζ βρίσκει τον αργό ρυθμό της ζωής και την κοινή ατμόσφαιρα στην κοινότητα των συνταξιούχων εξαιρετικά ευχάριστα, κάτι που είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή από την προηγούμενη ζωή της στην πόλη.

Η μοναξιά στα γηρατειά και ο ρόλος των ηλικιωμένων κοινοτήτων διαβίωσης

Η απόφαση της Liz αντανακλά μια ευρύτερη τάση που υπογραμμίζει επίσης την αναδυόμενη ανάγκη για κοινοτική στέγαση για ηλικιωμένους. Σε πολλές περιπτώσεις, οι ηλικιωμένοι παλεύουν με τη μοναξιά και οι ηλικιωμένες κοινότητες διαβίωσης προσφέρουν μια κοινωνικά ζωντανή κοινότητα που αντιμετωπίζει αυτήν την πρόκληση. Σύμφωνα με τη [Nursing Aid], ένα τέτοιο κοινόχρηστο διαμέρισμα μπορεί να αποτελείται από 3 έως 12 άτομα που κάνουν την καθημερινή ζωή μαζί και οργανώνουν κοινωνικές δραστηριότητες. Αυτό όχι μόνο δημιουργεί το αίσθημα του ανήκειν, αλλά οι κάτοικοι συμβάλλουν επίσης ενεργά στη διατήρηση της κοινότητας.

Στα διαμερίσματα ηλικιωμένων, οι κάτοικοι έχουν την ευκαιρία να ζουν στα δικά τους δωμάτια ή διαμερίσματα, με το νοσηλευτικό προσωπικό να υποστηρίζεται από επιτόπιο προσωπικό. Αυτά τα υπεύθυνα άτομα δεν αναλαμβάνουν άμεσες νοσηλευτικές δραστηριότητες, αλλά μάλλον εξασφαλίζουν ολοκληρωμένη φροντίδα και οργάνωση μέσα στο κοινόχρηστο διαμέρισμα. Το νομικό πλαίσιο για τη δημιουργία και τη μετάβαση σε μια τέτοια κοινότητα είναι επίσης ιδιαίτερα σημαντικό.

Κόστος και υποστήριξη

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι οικονομικές πτυχές. Οι συγγενείς ηλικιωμένων που έχουν ένα επίπεδο φροντίδας μπορούν να διεκδικήσουν διάφορες επιδοτήσεις για διαμονή σε κοινό διαμέρισμα ηλικιωμένων, συμπεριλαμβανομένης της οικιστικής ομαδικής επιβάρυνσης 224 ευρώ το μήνα. Τα επιμέρους κόστη για διαμερίσματα σε ηλικιωμένα κοινόχρηστα διαμερίσματα ποικίλλουν ανάλογα με την τοποθεσία, τις ανέσεις και τον δείκτη ενοικίασης, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για τους πιθανούς κατοίκους.

Συνοψίζοντας, ο συνδυασμός της προσωπικής απόφασης της Liz W. και των γενικών συνθηκών των ηλικιωμένων κοινοτήτων διαβίωσης ανοίγει έναν νέο τρόπο ζωής για πολλούς ηλικιωμένους, που προάγει τους κοινωνικούς δεσμούς και δημιουργεί ένα ευχάριστο περιβάλλον διαβίωσης. Αυτή η μορφή συνύπαρξης θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο σημαντική στο μέλλον καθώς η κοινωνία εκτιμά την αξία της κοινοτικής ζωής.