Μη εξουσιοδοτημένη απομάκρυνση από τον τόπο του ατυχήματος: Καμία αυτόματη δόλια συμπεριφορά προς τους ασφαλιστές

Μη εξουσιοδοτημένη απομάκρυνση από τον τόπο του ατυχήματος: Καμία αυτόματη δόλια συμπεριφορά προς τους ασφαλιστές

Σύμφωνα με έκθεση του www.nrz.de, η απόφαση για το εάν η μη εξουσιοδοτημένη απομάκρυνση από τον τόπο του ατυχήματος οδηγεί σε απώλεια της ασφαλιστικής κάλυψης λαμβάνεται κατά περίπτωση. Το βάρος της απόδειξης φέρει ο ασφαλιστής.

Το Περιφερειακό Δικαστήριο του Βερολίνου (Αζ.: 46 S 58/22) έλαβε απόφαση σε μια υπόθεση στην οποία ένας οδηγός έφυγε τρέχοντας από τον τόπο του ατυχήματος χωρίς άδεια, αλλά καταδικάστηκε από μάρτυρες. Η ασφαλιστική εταιρεία του ατόμου που προκάλεσε το ατύχημα μήνυσε και τον κατηγόρησε για δόλια συμπεριφορά, η οποία θα είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της ασφαλιστικής κάλυψης. Ωστόσο, το περιφερειακό δικαστήριο αποφάσισε υπέρ του οδηγού και η ασφαλιστική εταιρεία άσκησε έφεση. Ωστόσο, η έφεση απορρίφθηκε επειδή το δικαστήριο έκρινε ότι η αποχώρηση από τον τόπο του ατυχήματος χωρίς άδεια δεν συνιστούσε απαραίτητα δόλια συμπεριφορά.

Το δικαστήριο υποστήριξε ότι όσοι εμπλέκονται σε ατυχήματα ήταν συχνά συγκλονισμένοι και δεν σκόπευαν απαραίτητα να βλάψουν τα συμφέροντα της ασφαλιστικής τους εταιρείας. Στην παρούσα περίπτωση, το άτομο που προκάλεσε το ατύχημα έπρεπε να υπολογίζει σε μάρτυρες επιτόπου, οι οποίοι μιλούσαν ενάντια στην υπόθεση ότι η συμπεριφορά ήταν σκόπιμη και αγνόησε τα συμφέροντα της ασφαλιστικής εταιρείας. Δεδομένου ότι ο ασφαλιστής έπρεπε να αποδείξει δόλια πρόθεση και ο ασφαλιστής δεν είχε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία, η αγωγή ήταν ανεπιτυχής.

Ως οικονομικός εμπειρογνώμονας, μπορεί κανείς να αναλύσει ότι τέτοιες αποφάσεις θα μπορούσαν ενδεχομένως να έχουν αντίκτυπο στον κλάδο ασφάλισης αυτοκινήτων οχημάτων. Οι ασφαλιστές μπορεί να χρειαστεί να ρίξουν μια πιο προσεκτική ματιά στο εάν η μη εξουσιοδοτημένη απομάκρυνση από τον τόπο ενός ατυχήματος μπορεί πράγματι να θεωρηθεί ως δόλια συμπεριφορά, προκειμένου να αποσύρουν την ασφαλιστική κάλυψη. Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε αυξημένη πολυπλοκότητα στον διακανονισμό των ζημιών και σε αλλαγές στην εκτίμηση κινδύνου. Ταυτόχρονα, θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε δικαιότερη μεταχείριση των αντισυμβαλλομένων που εγκαταλείπουν τον τόπο του ατυχήματος χωρίς άδεια σε καταστάσεις οξείας πίεσης.