Η Γερμανία σε σημείο καμπής: Ο πράσινος χάλυβας σε κίνδυνο – ποιος θα αντέξει;

Η Γερμανία σε σημείο καμπής: Ο πράσινος χάλυβας σε κίνδυνο – ποιος θα αντέξει;

Η χαλυβουργία θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες εκπομπές CO2 στον κόσμο. Για να αυξήσουν τα φιλικά προς το περιβάλλον πρότυπα, πολλοί κατασκευαστές χάλυβα στρέφονται στην παραγωγή «πράσινου χάλυβα», ο οποίος είναι κατασκευασμένος με πράσινο υδρογόνο. Όμως, η ανακοινωθείσα απόφαση της ArcelorMittal να αποσυρθεί από ένα σημαντικό έργο βιώσιμου χάλυβα προκαλεί ανησυχία στον κλάδο. Αυτό το έργο δημιούργησε αρχικά μεγάλες ελπίδες για παραγωγή χωρίς εκπομπές χωρίς τη χρήση άνθρακα, και παρά την κρατική χρηματοδότηση ύψους περίπου 1,3 δισεκατομμυρίων ευρώ, το έργο βρίσκεται τώρα σε αναμονή. Αυτό θεωρείται ως προειδοποιητικό σήμα για τους πολιτικούς και τη βιομηχανία, αναφέρει ένα ραδιόφωνο.

Αν και η ArcelorMittal έχει τερματίσει τη συμμετοχή της στο έργο, άλλες εταιρείες όπως η Thyssenkrupp Steel, η Salzgitter AG και η Saarstahl εμμένουν στα σχέδιά τους. Ωστόσο, αυτές οι εταιρείες αντιμετωπίζουν σημαντικές προκλήσεις, ιδίως την έλλειψη υποδομής υδρογόνου. Οι απαραίτητοι αγωγοί και οι συσκευές ηλεκτρόλυσης δεν έχουν αναπτυχθεί επαρκώς για να εξασφαλίσουν μια ολοκληρωμένη μετάβαση στον πράσινο χάλυβα, όπως π.χ ZDF Σήμερα αναφέρθηκε.

Οι προκλήσεις της παραγωγής πράσινου χάλυβα

Η πορεία προς τον πράσινο χάλυβα συνδέεται με υψηλό κόστος. Για την Thyssenkrupp, εκτιμάται ότι το πρόσθετο ετήσιο κόστος θα μπορούσε να είναι μεταξύ 300 και 400 εκατομμυρίων ευρώ. Επιπλέον, οι μειώσεις του κόστους του υδρογόνου συμβαίνουν πιο αργά από ό,τι αναμενόταν, καθιστώντας τη διαφορά μεταξύ πράσινου και υδρογόνου χαμηλών εκπομπών άνθρακα μεγαλύτερη από ό,τι είχε αρχικά θεωρηθεί. Η έλλειψη δεσμευτικών εγγυήσεων αγοράς και η αγορά πράσινου χάλυβα που δεν λειτουργεί ακόμη καθιστούν την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη.

Ο οικονομολόγος Andreas Löschel από το Πανεπιστήμιο του Ρουρ στο Μπόχουμ εκφράζει σοβαρές αμφιβολίες για τη σκοπιμότητα της μετατροπής σε πράσινο χάλυβα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό. Επισημαίνει ότι ένα ολοκληρωμένο δίκτυο υδρογόνου δεν θα είναι διαθέσιμο το νωρίτερο μέχρι το 2029. Μέχρι αυτό το σημείο, η Γερμανία εξαρτάται από τις εισαγωγές υδρογόνου. Επιπλέον, οι εμπορικοί δασμοί, όπως οι δασμοί 25% στον ευρωπαϊκό χάλυβα στις ΗΠΑ, επιβαρύνουν την κατάσταση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας χάλυβα.

Ευκαιρίες και προοπτικές

Παρά αυτές τις δύσκολες συνθήκες, η υπουργός Οικονομικών της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας Mona Neubaur τονίζει τις ευκαιρίες που έρχονται με τη μετάβαση στον πράσινο χάλυβα. Υποστηρίζει ότι αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει τη βιώσιμη ανάπτυξη και μια θετική συμβολή στην προστασία του κλίματος. Ωστόσο, ο Löschel προειδοποιεί επίσης ότι η απλή εμπιστοσύνη στις υποσχέσεις και τη χρηματοδότηση δεν αρκεί. Απαιτείται μια σαφής πορεία βιομηχανικής πολιτικής με λιγότερο περιοριστικούς όρους πλαισίου για να πραγματοποιηθεί πραγματικά ο μετασχηματισμός.

Το γερμανικό όνειρο του πράσινου χάλυβα είναι επομένως σε κίνδυνο, αλλά δεν έχει ακόμη αποτύχει. Τα επόμενα χρόνια θα είναι κρίσιμα για τη δημιουργία των απαραίτητων υποδομών και αγορών για επιτυχή εφαρμογή.